Finansowanie przez zakład ładowania auta elektrycznego – interpretacja KIS z 28-7-2022 r. – 0115-KDIT2.4011.233.2022.2.RS

Finansowanie pracownikowi ładowania auta elektrycznego a przychód. Czy interpretacja ogólna Minister Finansów z 11 września 2020 r. odnosi się także do samochodów elektrycznych?

UZASADNIENIE

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 marca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika z tytułu zwrotu pracownikowi kosztów ładowania samochodu elektrycznego.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (dalej: Spółka) prowadzi działalność w zakresie realizacji robót budowlanych związanych z budową dróg, autostrad, obiektów inżynierii lądowej i wodnej, w tym realizacja specjalistycznych robót budowlanych i budowlano-montażowych. Spółka zajmuje się również robotami budowlanymi związanymi ze wznoszeniem budynków wszelkiego przeznaczenia (budownictwo kubaturowe).

Do celów prowadzenia działalności gospodarczej Spółka nabywa i użytkuje pojazdy samochodowe. W najbliższej przyszłości Spółka planuje nabywać także pojazdy elektryczne w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 110 i 1093).

Część pojazdów elektrycznych będących własnością Wnioskodawcy przeznaczona będzie do użytku mieszanego (możliwość korzystania na cele prywatne pracownika). Spółka nie będzie prowadzić ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

Pracownikom użytkującym pojazdy elektryczne w sposób mieszany doliczana będzie do przychodu kwota 250 zł miesięcznie zgodnie z art. 12 ust. 2a pkt 1 lit. b u.p.d.o.f.

Samochody elektryczne będą mogły być ładowane w stacjach ładowania na terenie nieruchomości pracodawcy, w stacjach ładowania dostępnych komercyjnie poza nieruchomościami pracodawcy, a także przez pracownika poza godzinami pracy, w jego miejscu zamieszkania lub innym dogodnym dla pracownika miejscu (z gniazdka sieciowego).

Koszty poniesione przez pracownika na ładowanie samochodu elektrycznego we własnym zakresie poza godzinami pracy będą zwracane pracownikowi na zasadach opisanych poniżej.

1. Pracownik wraz z samochodem otrzyma ładowarkę, przy pomocy której będzie w stanie ładować samochód poza firmą z gniazdka ściennego prądu zmiennego (1-faza lub 3-fazy) w dogodnym dla niego miejscu, w szczególności w miejscu zamieszkania.
2. Na podstawie danych z ładowarki oraz układu ładowania i ewidencji poboru energii możliwe będzie pobranie raportów zawierających informacje takie jak:

– identyfikacja ładowanego samochodu,

– odczyty danych dotyczących sesji ładowania takich jak: data sesji ładowania, godzinowe wskazania dotyczące sesji ładowania, ilość pobranej energii.

1. Na podstawie powyższego raportu pracownik przedłoży miesięczne rozliczenie ładowania pojazdu z podziałem na miejsca ładowania. Wartość pobranej energii podlegająca zwrotowi na rzecz pracownika zostanie określona według wzoru: Ilość pobranych kWh x (cena kWh + opłaty dystrybucyjne naliczane od pobranych kWh) = wartość zwrotu na rzecz pracownika.
2. Ceny kWh oraz opłaty dystrybucyjne będą ustalane na podstawie deklaracji pracownika. Na żądanie pracodawcy pracownik będzie zobowiązany do przedłożenia dokumentacji potwierdzającej deklarowane przez niego stawki.

Pytanie

Czy zwrot kosztów poniesionych przez pracownika na ładowanie samochodu elektrycznego we własnym zakresie, poza godzinami pracy, na zasadach opisanych powyżej, będzie objęty ryczałtem na podstawie art. 12 ust. 2a pkt 1 lit. b u.p.d.o.f. i w związku z tym nie będzie podlegał odrębnemu opodatkowaniu PIT w trybie art. 12 ust. 1 w zw. z ust. 3 u.p.d.o.f.?

Państwa stanowisko w sprawie

Zwrot kosztów poniesionych przez pracownika na ładowanie samochodu elektrycznego we własnym zakresie, poza godzinami pracy, na zasadach opisanych powyżej, będzie objęty ryczałtem na podstawie art. 12 ust. 2a pkt 1 lit. b u.p.d.o.f. i w związku z tym nie będzie podlegał odrębnemu opodatkowaniu PIT w trybie art. 12 ust. 1 w zw. z ust. 3 u.p.d.o.f.

Według art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. „Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.” Zgodnie z art. 12 ust. 2a pkt 1 u.p.d.o.f. wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości 250 zł miesięcznie – dla samochodów:

a) o mocy silnika do 60 kW,

b) stanowiących pojazd elektryczny w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 110 i 1093) lub pojazd napędzany wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy.

Z kolei według art. 12 ust. 3 u.p.d.o.f. „Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b”. W przywołanym w ww. przepisie artykule 11 ust. 2-2b u.p.d.o.f. określono sposób ustalania przychodu ze świadczeń nieodpłatnych lub odpłatnych częściowo w sposób następujący: „2. Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

2a. Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1) jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2) jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;

3) jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4) w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

2b. Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.”

Odniesienie przywołanych wyżej przepisów do sytuacji opisanej w niniejszym wniosku prowadzi do następujących wniosków:

Udostępniane samochody będą pojazdami elektrycznymi, więc ryczałt z tytułu nieodpłatnego wykorzystywania przez pracownika do celów prywatnych służbowego auta elektrycznego należy ustalać w oparciu o przepis art. 12 ust. 2a pkt 1 lit. b u.p.d.o.f., tj. w wysokości 250 zł miesięcznie.

W związku z tym, do ustalania wartości nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych nie stosuje się już regulacji wskazanych w art. 12 ust. 3 u.p.d.o.f., który dotyczy świadczeń innych niż wymienione we wcześniejszych ustępach art. 12 u.p.d.o.f.

Z orzecznictwa sądów administracyjnych wynika, że ryczałt, o którym mowa w przepisie art. 12 ust. 2a ustawy o PIT obejmuje wszelkie koszty związane z użytkowaniem samochodu. Świadczeniem pracodawcy nie jest bowiem samo udostępnienie samochodu. Jest nim zapewnienie możliwości jego prawidłowego używania, w tym także ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie, tj. kosztów eksploatacji, w tym materiałów eksploatacyjnych, kosztów związanych z zakupem paliwa czy badań technicznych. Z uwagi na powyższe, nawet w przypadku gdy pracodawca zwraca pracownikowi kwoty wydatków na paliwo, to zwroty takie nie stanowią odrębnego świadczenia i nie podlegają odrębnemu opodatkowaniu (zob. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 lipca 2020 r., sygn. akt II FSK 1116/18, z 6 czerwca 2019 r. II FSK 1723/17, czy z 10 lipca 2018 r., sygn. akt II FSK 1185/16).

Wykładnię taką potwierdził również Minister Finansów w interpretacji ogólnej z 11 września 2020 r. sygn. DD3.8201.1.2020. W interpretacji tej Minister Finansów orzekł, że „prawidłowa wykładnia art. 12 ust. 2a ustawy PIT prowadzi do wniosku, że koszty paliwa finansowane przez pracodawcę, udostępniającego pracownikowi samochód służbowy do wykorzystywania do celów prywatnych, mieszczą się w zryczałtowanym przychodzie, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy PIT (…)

Przyjmując zatem argumentację zawartą w jednolitej linii orzeczniczej sądów administracyjnych w zakresie interpretacji art. 12 ust. 2a ustawy PIT, należy stwierdzić, że ryczałtowo określona w tym przepisie wartość nieodpłatnego świadczenia obejmuje ponoszone przez pracodawcę koszty związane z utrzymaniem i ogólnym użytkowaniem samochodu, przykładowo takie jak: paliwo, ubezpieczenie, wymiana opon, bieżące naprawy, okresowe przeglądy, które zakład pracy – jako właściciel samochodu – musi ponieść, aby samochód był sprawny i mógł uczestniczyć w ruchu drogowym”.

W ww. interpretacji ogólnej Minister Finansów przywołał wyrok NSA z 19 lipca 2019 r. sygn. akt II FSK 2050/17. W wyroku tym NSA wskazał że: „Ustawodawca, jak słusznie zauważył Sąd I instancji, nie zdefiniował pojęcia „wykorzystanie samochodu służbowego”. W języku potocznym przez wykorzystanie rozumieć należy użycie czegoś w celu osiągnięcia jakiegoś celu, zysku (Słownik języka polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl). W tym przypadku celem, jakiemu służyć ma pojazd, jest cel prywatny pracownika, w szczególności dojazd do miejsca pracy i powrót z miejsca pracy do domu. Wykorzystanie samochodu polegać zatem będzie na przemieszczaniu się nim przez pracownika. Jego użycie wiąże się z koniecznością ponoszenia wydatków eksploatacyjnych (przykładowo na wymianę opon, oleju), na ubezpieczenie pojazdu. Podstawowym kosztem, który wiąże się z użyciem pojazdu, jest jednakże zakup paliwa, bez którego korzystanie z niego do celów prywatnych w ramach podstawowej funkcji nie będzie możliwe. Jeżeli zatem ustawodawca określa przychód z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ryczałtowo, bez rozbicia na poszczególne koszty, które przy zwykłym użyciu pojazdu musiałby ponieść pracownik i nie wyłącza z tej kwoty wydatków na paliwo, to należy przyjąć, że określona ryczałtowo wartość nieodpłatnego świadczenia obejmuje wszystkie wydatki związane z normalną eksploatacją samochodu, w tym także na paliwo. Jeśli ustawodawca chce wyłączyć pewne kwoty z ogólnej kwoty ryczałtu, to używa zwrotu „z wyłączeniem” czy „za wyjątkiem”, czego przykładem są art. 5b ust. 1 pkt 1, art. 12 ust. 7, art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, art. 20 ust. 1c pkt 2 i 5, art. 21 ust. 1 pkt 23b i 136 u.p.d.o.f. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 września 2018 r., II FSK 2430/16, CBOSA).” Stosując powyższą wykładnię analogicznie do pojazdów elektrycznych, dla których paliwem jest prąd, należy stwierdzić że przychód z tytułu zwrotu pracownikowi wydatków ponoszonych przez niego na ładowanie służbowego pojazdu elektrycznego jest zawarty w wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych – i nie może być ustalany odrębnie w trybie art. 12 ust. 3 u.p.d.o.f.

Co istotne wydatki są zwracane pracownikowi według realnego zużycia przez niego energii, które udokumentowane jest raportem wygenerowanym z ładowarki oraz układu ładowania i ewidencji poboru energii.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11 ust. 2 ww. ustawy:

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1) jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2) jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;

3) jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4) w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Na mocy art. 11 ust. 2b cytowanej ustawy:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego od pracodawcy świadczenia. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Stosownie do art. 12 ust. 2a ww. ustawy:

Wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1) 250 zł miesięcznie – dla samochodów:

a) o mocy silnika do 60 kW,

b) stanowiących pojazd elektryczny w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 110 i 1093) lub pojazd napędzany wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy;

2) 400 zł miesięcznie – dla samochodów innych niż wymienione w pkt 1.

W myśl art. 12 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Zgodnie z art. 12 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Stosownie do art. 12 ust. 3 powołanej ustawy:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy:

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Rozwiązanie wynikające z art. 12 ust. 2a reguluje kwestię nieodpłatnego udostępnienia samochodu. Dotyczy więc sytuacji, gdy pracodawca ponosi koszt związany z utrzymaniem i ogólnym użytkowaniem samochodu, a pracownik nieodpłatnie z niego korzysta.

Ponadto 11 września 2020 r. Minister Finansów, w celu zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe, wydał interpretację ogólną Nr DD3.8201.1.2020 w sprawie zryczałtowanego przychodu pracownika związanego z wykorzystywaniem samochodu służbowego do celów prywatnych.

W interpretacji tej, przyjmując argumentację zawartą w jednolitej linii orzeczniczej sądów administracyjnych w zakresie interpretacji art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Minister Finansów stwierdził, że ryczałtowo określona w tym przepisie wartość nieodpłatnego świadczenia obejmuje ponoszone przez pracodawcę koszty związane z utrzymaniem i ogólnym użytkowaniem samochodu, przykładowo takie koszty jak: paliwo, ubezpieczenie, wymiana opon, bieżące naprawy, okresowe przeglądy, które zakład pracy – jako właściciel samochodu musi ponieść, aby samochód był sprawny i mógł uczestniczyć w ruchu drogowym.

Pomimo, że interpretacja ta nie odnosi się do samochodów elektrycznych, nie ma przeszkód, aby te same zasady stosować zarówno do samochodów spalinowych, jak i z innym napędem, w tym elektrycznym. Zatem wartość paliwa sfinansowanego przez pracodawcę jest uwzględniana w ww. ryczałtowym przychodzie pracownika. Przy czym bez znaczenia jest, czy paliwem samochodu służbowego jest benzyna czy energia elektryczna. Wartość tego paliwa jest już bowiem przychodem pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku wykorzystywania przez pracownika do celów prywatnych samochodu elektrycznego wartość tego przychodu, niezależnie od mocy silnika, wynosi 250 zł miesięcznie. Stąd też w sytuacji, gdy pracownik ładuje służbowy samochód z napędem elektrycznym korzystając m.in. z przydomowej stacji ładowania, to zwrot przez pracodawcę wydatku z tego tytułu nie będzie stanowił dodatkowego przychodu pracownika, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeśli jednak pracodawca będzie wypłacał ryczałtową kwotę na poczet wydatków na ładowanie tego samochodu, to powinna ona zostać rozliczona i ewentualna nadwyżka ponad poniesiony przez pracownika wydatek na ładowanie powinna albo zostać zwrócona pracodawcy, albo zostać zaliczona do przychodu pracownika ze stosunku pracy.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, pracownicy Wnioskodawcy będą użytkować pojazdy elektryczne, będące własnością Wnioskodawcy, zarówno do celów służbowych jak i prywatnych. Samochody elektryczne będą mogły być ładowane na terenie nieruchomości pracodawcy, w stacjach ładowania dostępnych komercyjnie, w miejscu zamieszkania pracownika jak i w innym dogodnym dla pracownika miejscu (z gniazdka sieciowego). Koszty poniesione przez pracownika na ładowanie samochodu elektrycznego we własnym zakresie poza godzinami pracy, będą pracownikowi zwracane.

Wobec powyższego, zwrot kosztów poniesionych przez pracownika na ładowanie samochodu elektrycznego we własnym zakresie, poza godzinami pracy, nie będzie stanowił po stronie pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 12 ust. 3 ww. ustawy.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

źródło: https://eureka.mf.gov.pl/

Wytłuszczenia dokonane przez redakcję